15 მარტი, 2016 წელი

თბილისი

თბილისის სააპელაციო სასამართლო
ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატა
შემდეგი შემადგენლობით:
მოსამართლე:
შოთა გეწაძე

შ ე ს ა ვ ა ლ ი ნ ა წ ი ლ ი:

კერძო საჩივრის ავტორი - ი. კ.;
კერძო საჩივრის ავტორი - თ. ბ.;
მოწინააღმდეგე მხარე - სსიპ ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის არქიტექტურის სამსახური;
მესამე პირები - სამშენებლო კომპანია შპს ,,ჯ.“; კ. გ.;
დავის საგანი - ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის მოქმედების შეჩერების თაობაზე;
გასაჩივრებული განჩინება - თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 14 დეკემბრის განჩინება;
საქმის განხილვის ფორმა - ზეპირი მოსმენის გარეშე.

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 14 დეკემბრის განჩინებით, ი. კ.-ს და თ. ბ.-ს შუამდგომლობა სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის 2015 წლის 08 ივლისის NXXXXXXX ბრძანების მოქმედების შეჩერების თაობაზე არ დაკმაყოფილდა.

პირველი ინსტანციის სასამართლომ აღნიშნული განჩინების დასაბუთება დააყრდნო შემდეგ ფაქტობრივ და სამართლებრივ საფუძვლებს:

თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის წარმოებაშია ი. კ.-ს და თ. ბ.-ს სარჩელი მოპასუხე - სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის მიმართ, სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის 2015 წლის 08 ივლისის №XXXXXXX ბრძანების ბათილად ცნობის შესახებ. ამავე სარჩელით მოსარჩელეებმა მოითხოვეს სსიპ თბილისის არქიტეტურის სამსახურის 2015 წლის 08 ივლისის №XXXXXXX ბრძანების მოქმედების შეჩერება.

თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 14 აგვისტოს განჩინებით ი. კ.-ს და თ. ბ.-ს შუამდგომლობა სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის 2015 წლის 08 ივლისის №XXXXXXX ბრძანების მოქმედების შეჩერების შესახებ არ დაკმაყოფილდა. აღნიშნული განჩინება შესულია კანონიერ ძალაში.

2015 წლის 30 სექტემბერს მოსარჩელეებმა განცხადებით მიმართეს სასამართლოს და საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 29-ე მუხლის საფუძველზე კვლავ მოითხოვეს სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის 2015 წლის 08 ივლისის №XXXXXXX ბრძანების მოქმედების შეჩერება. მოსარჩელეებმა წარმოადგინეს თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 28 სექტემბრის განჩინება, რომლის საფუძველზეც შეჩერდა ქ. თბილისის მერიის 2014 წლის 25 ივნისის №XXXX განკარგულებისა და ქ. თბილისის მერიის სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის 2015 წლის 5 თებერვლის №XXXXXXX გადაწყვეტილების მოქმედება და განმარტეს, რომ აღნიშნული ადმინისტრაციულ - სამართლებრივი აქტების მოქმედების შეჩერებით სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის 2015 წლის 08 ივლისის №XXXXXXX ბრძანების მოქმედებას აღარ გააჩნია სამართლებრივი საფუძველი; შესაბამისად, უნდა შეჩერდეს სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის 2015 წლის 08 ივლისის №XXXXXXX ბრძანების მოქმედებაც.


თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 2 ოქტომბრის განჩინებით მოსარჩელეების - ი. კ.-ს და თ. ბ.-ს შუამდგომლობა დაკმაყოფილდა; შეჩერდა ქ. თბილისის მერიის სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის 2015 წლის 08 ივლისის №XXXXXXX ბრძანების მოქმედება მოცემულ საქმეზე გადაწყვეტილების კანონიერ ძალაში შესვლამდე ან სასარჩელო წარმოების სხვაგვარად დასრულებამდე.


თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 2 ოქტომბრის განჩინება ქ. თბილისის მერიის სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის 2015 წლის 08 ივლისის №XXXXXXX ბრძანების მოქმედების შეჩერების შესახებ კერძო საჩივრით გასაჩივრდა სამშენებლო კომპანია შპს ,,ჯ.-სა’’ და სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის მიერ.

თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2015 წლის 3 დეკემბრის განჩინებით ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურისა და სამშენებლო კომპანია შპს ,,ჯ.-ს’’ კერძო საჩივრები დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ. გაუქმდა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 2 ოქტომბრის განჩინება და ი. კ.-ს და თ. ბ.-ს შუამდგომლობა ქ. თბილისის მერიის სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის 2015 წლის 08 ივლისის №XXXXXXX ბრძანების მოქმედების შეჩერების თაობაზე ხელახალი განხილვის მიზნით დაუბრუნდა პირველი ინსტანციის სასამართლოს. თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატამ მიუთითა, რომ პირველი ინსტანციის სასამართლომ შუამდგომლობის განხილვისას ხელახლა უნდა შეაფასოს საქმეში წარმოდგენილი მტკიცებულებები და უნდა იმსჯელოს, მათში მოცემული ფაქტობრივ - სამართლებრივი გარემოებები რამდენად ქმნიან წინაპირობებს სარჩელის უზრუნველყოფის ღონისძიების გამოსაყენებლად. აღნიშნულის შესაფასებლად კი უმნიშვნელოვანესია სასამართლომ სწორად შეაფასოს დავის არსი და მის მიმართ მოსარჩელეთა მიზანი. (№3/6371-15 ადმინისტრაციული საქმე თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიაში გადაიგზავნა 2015 წლის 09 დეკემბერს; მოსამართლეს გადაეცა 2015 წლის 10 დეკემბერს).

2015 წლის 11 დეკემბერს თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას განცხადებით მიმართა მოსარჩელე ი. კ.-მ და მოითხოვა, რომ ქ. თბილისის მერიის სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის 2015 წლის 08 ივლისის №XXXXXXX ბრძანების მოქმედების შეჩერების შესახებ შუამდგომლობაზე მსჯელობისას სასამართლოს მიერ გათვალისწინებულ იქნეს განცხადებაზე დართული დამოუკიდებელი სასამართლო ექსპერტის 2015 წლის 7 დეკემბრის №XX დასკვნა, ლ. სამხარაულის სასამართლო ექსპერტიზის ეროვნული ბიუროს დასკვნა, აღსრულების ეროვნული ბიუროს ოქმი ფაქტების კონსტატაციის შესახებ (თანდართული ვიდეო და ფოტომასალებით), საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის მინისტრის 2001 წლის 16 აგვისტოს №XXX/ნ ბრძანება, ასევე ის ზიანიც, რომელიც მოსარჩელე მხარეს ადგება, კერძოდ, მცირდება სახლების, ეზოს განათება, კორპუსის აშენების შემთხვევაში შეუძლებელი ხდება ქალაქის ხედების სახლის ფანჯრებიდან დანახვა; მოსარჩელეთა სახლების საბაზრო ღირებულება საგრძნობლად შემცირდება. ზემოაღნიშნულისა და განცხადებაში მითითებული გარემოებების გათვალისწინებით, მოსარჩელე ი. კ. ითხოვს ქ. თბილისის მერიის სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის 2015 წლის 08 ივლისის №XXXXXXX ბრძანების მოქმედების შეჩერების შესახებ შუამდგომლობის დაკმაყოფილებას.


2015 წლის 14 დეკემბერს თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას განცხადებით, ასევე მომართა მესამე პირის - შპს ,,ჯ.-ს’’ დირექტორმა ო. ბ.-მ და განმარტა, რომ მოსარჩელეების მიერ შუამდგომლობაში მითითებული გარემოებები არ ქმნიან დასაბუთებულ ეჭვს სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის 2015 წლის 08 ივლისის №XXXXXXX ბრძანების მოქმედების კანონიერების თაობაზე და არ შეიძლება საფუძვლად დაედოს ადმინისტრაციულ - სამართლებრივი აქტის მოქმედების შეჩერებას; დაუშვებელია მშენებლობის ნებართვის შეჩერება, ვინაიდან იგი არსებითი ზიანის მომტანი იქნება არა მხოლოდ შპს ,,ჯ.-სა’’ და მიწის ნაკვეთის ყოფილი მესაკუთრეებისათვის, არამედ ასევე საჯარო ინტერესებისათვის და არსებობს ადმინისტრაციული აქტის დაუყოვნებლივი აღსრულების აუცილებლობა. მესამე პირის - შპს ,,ჯ.-ს’’ დირექტორი განცხადებაში აღნიშნავს, რომ შუამდგომლობაზე მსჯელობისას სასამართლოს მიერ მხედველობაში უნდა იქნეს მიღებული სსიპ ლ. სამხარაულის სახელობის სასამართლო ექსპერტიზის ეროვნული ბიუროს № XXXXXXXXX დასკვნა, რომლითაც დასტურდება, რომ განხორციელებული სამუშაოების შედეგად (შენობა - ნაგებობების დემონტაჟი და ქვაბულის ამოღება) მომიჯნავე მიწის ნაკვეთებზე მდებარე საცხოვრებელ სახლებს არავითარი დაზიანება არ მიუღიათ. აღნიშნულისა და განცხადებაში მითითებული გარემოებების გათვალისწინებით, მესამე პირის - შპს ,,ჯ.-ს’’ დირექტორი ითხოვს, რომ მოსარჩელეთა შუამდგომლობა სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის 2015 წლის 08 ივლისის №XXXXXXX ბრძანების მოქმედების შეჩერების შესახებ არ დაკმაყოფილდეს.

სასამართლო გაეცნო საქმის მასალებს, წარმოდგენილ შუამდგომლობას და მიიჩნია, რომ მოსარჩელეთა შუამდგომლობა სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის 2015 წლის 08 ივლისის №XXXXXXX ბრძანების მოქმედების შეჩერების შესახებ არ უნდა დაკმაყოფილდეს, შემდეგ გარემოებათა გამო:

სასამართლომ მიუთითა, რომ საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 29-ე მუხლი ითვალისწინებს ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ- სამართლებრივი აქტის ბათილად ცნობის მოთხოვნით აღძრულ სარჩელზე უზრუნველყოფის ღონისძიების ისეთ სახეს, როგორიცაა გასაჩივრებული ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის მოქმედების შეჩერება, მითითებული მუხლი განსაზღვრავს სასამართლოში სადავო ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის მოქმედების შეჩერების საფუძვლებს.

სასამართლომ განმარტა, რომ საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 29-ე მუხლით მინიჭებული უფლების რეალიზაცია მხარეს აძლევს შესაძლებლობას არსებული მდგომარეობა შეინარჩუნოს დავის საგანზე გადაწყვეტილების მიღებამდე. აღნიშნულ ეტაპამდე კანონი უბრუნებს პირს იმ სამართლებრივ და ფაქტობრივ მდგომარეობას, რომელიც სადავო აქტის გამოცემამდე არსებობდა.


საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 29-ე მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, სარჩელის მიღება სასამართლოში აჩერებს გასაჩივრებული ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის მოქმედებას. ამავე მუხლის მე-2 ნაწილი განსაზღვრავს იმ შემთხვევათა ჩამონათვალს, როდესაც გასაჩივრებული ადმინისტრაციულ აქტი ავტომატურად არ ჩერდება და აქტის შეჩერება ხდება მხარის მოთხოვნით და მხოლოდ სასამართლოს დასაბუთებული განჩინების საფუძველზე. კერძოდ, ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ სამართლებრივი აქტის მოქმედება არ შეჩერდება, თუ: ა) ეს დაკავშირებულია სახელმწიფო ან ადგილობრივი გადასახადების, მოსაკრებლების ან სხვა გადასახდელების გადახდასთან; ბ) აღსრულების გადადება გამოიწვევს მნიშვნელოვან მატერიალურ ზიანს, ან მნიშვნელოვან საფრთხეს შეუქმნის საზოგადოებრივ წესრიგს ან უსაფრთხოებას; გ) იგი გამოცემულია შესაბამისი კანონის საფუძველზე გამოცხადებული საგანგებო ან საომარი მდგომარეობის დროს; დ) ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ მიღებულია წერილობითი დასაბუთებული გადაწყვეტილება დაუყოვნებელი აღსრულების შესახებ, თუ არსებობს გადაუდებელი აღსრულების აუცილებლობა; ე) ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი აღსრულებულია ან იგი წარმოადგენს აღმჭურველ აქტს და მისი შეჩერება მნიშვნელოვან ზიანს მიაყენებს სხვა პირის კანონიერ უფლებას ან ინტერესს; ვ) ეს გათვალისწინებულია კანონით.


სასამართლომ მიუთითა, რომ განსახილველ შემთხვევაში, მოსარჩელეთა მიერ სადავოდ გამხდარი ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი განეკუთვნება სწორედ საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 29-ე მუხლის მე-2 ნაწილით გათვალისწინებულ ისეთი ადმინისტრაციული აქტის წრეს, რომლის მოქმედებაც არ ჩერდება მისი კანონიერების შემოწმების მიზნით აღძრული სარჩელის წარმოებაში მიღებისთანავე. კერძოდ, სადავო აქტის - სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის 2015 წლის 08 ივლისის №XXXXXXX ბრძანების შინაარსიდან გამომდინარე, ის განეკუთვნება მითითებული მუხლის მე-2 ნაწილის ,,ე” პუნქტით გათვალისწინებულ ადმინისტრაციულ - სამართლებრივ აქტს, კერძოდ, აღმჭურველ აქტს, რომელიც დაინტერესებულ მხარეს ანიჭებს რაიმე უფლებას ან სარგებელს. ამდენად, სადავო აქტის მოქმედების შეჩერების შესახებ საკითხის გადაწყვეტა საჭიროებს სასამართლოს წინაშე მოტივირებული და დასაბუთებული შუამდგომლობის აღძვრას ისე, როგორც ეს დადგენილია საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 29-ე მუხლის მე-3 ნაწილით. კერძოდ, მითითებული ნორმით დადგენილია, რომ მხარის მოთხოვნით, სასამართლოს შეუძლია შეაჩეროს ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ან მისი ნაწილის მოქმედება ამ მუხლის მე-2 ნაწილით გათვალისწინებულ შემთხვევაში, თუ არსებობს დასაბუთებული ეჭვი ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ- სამართლებრივი აქტის კანონიერების თაობაზე ან თუ მისი გადაუდებელი აღსრულება არსებით ზიანს აყენებს მხარეს ან შეუძლებელს გახდის მისი კანონიერი უფლების ან ინტერესის დაცვას. სასამართლო უფლებამოსილია განსაზღვროს ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ან მისი ნაწილის მოქმედების შეჩერების ვადა.


პირველი ინსტანციის სასამართლომ მიიჩნია, რომ საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 29-ე მუხლით გათვალისწინებული ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის მოქმედების შეჩერება წარმოადგენს სარჩელის უზრუნველყოფის ისეთ ღონისძიებას, რომლის გამოყენების დროს სასამართლო ვალდებულია დაიცვას ბალანსი მხარეთა ინტერესებს შორის, კერძოდ, მოსარჩელეთა ინტერესს, ადმინისტრაციულ - სამართლებრივი აქტის შეჩერებით უზრუნველყოფილი იქნას სარჩელზე მიღებული გადაწყვეტილების აღსრულება უპირისპირდება მოპასუხის ინტერესი უზრუნველყოფის ღონისძიების გამოყენებით დავის არსებით გადაწყვეტამდე არ შეილახოს მისი ინტერესები იმგვარად, რომ გადაწყვეტილების მიღების შემდგომ (სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის პირობებში) შეუძლებელი არ გახდეს დარღვეული უფლების აღდგენა. სასამართლომ მიიჩნია, რომ განსახილველ შემთხვევაში, მოსარჩელე მხარე ვერ ასაბუთებს საქართველოს ადმინისტრაციულ საპროცესო კოდექსის 29-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული სადავო აქტის მოქმედების შეჩერების გადაუდებელი აუცილებლობის არსებობას, მხარე ვერ მიუთითებს იმ ფაქტობრივ გარემოებაზე, რომლის გამოც მისი გადაუდებელი აღსრულება არსებით ზიანს აყენებს მას ან საკითხის არსებით განხილვამდე შეუძლებელს ხდის მისი კანონიერი უფლების ან ინტერესის დაცვას.


ამავდროულად, სასამართლომ მიიჩნია, რომ მოსარჩელეთა შუამდგომლობაზე მსჯელობისას გათვალისწინებული უნდა იქნეს საქმის მასალებით დადასტურებული ისეთი გარემოებები, როგორიცაა მშენებლობის განხორციელება კერძო პირთა თანასაკუთრებაში არსებულ მიწის ნაკვეთზე განთავსებული საცხოვრებელი სახლების აღებით და ამ პირებისათვის სანაცვლო საცხოვრებელი ფართების გადაცემის ვალდებულებით, უძრავი ქონების გაცვლის შესახებ ამ პირებთან დადებული ხელშეკრულებების მოქმედების პირობებში, ასევე, თითოეულ მესაკუთრესთან მშენებლობის განმავლობაში (14 თვე) ბინის ქირის გადახდის შესახებ (400 აშშ დოლარის ოდენობით) ხელშეკრულების მოქმედება, მშენებლობის გაჭიანურებისათვის მიწის ნაკვეთის ყოფილ მესაკუთრეებთან ყოველ ვადაგადაცილებულ თვეზე 400 აშშ დოლარის ოდენობით ჯარიმის გადახდის შესახებ ხელშეკრულების მოქმედება, აღნიშნულის გათვალისწინებით კი სასამართლო მიიჩნევს, რომ სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის 2015 წლის 08 ივლისის №1997370 ბრძანების მოქმედების შეჩერების შემთხვევაში, არ იქნება დაცული ბალანსი მხარეთა ინტერესებს შორის, ვინაიდან მოსარჩელე მხარის ინტერესების შელახვის შესახებ დაუსაბუთებელი ვარაუდის პირობებში, მხარე რეალურად განიცდის ისეთ ზიანს, რომლის კომპენსირება სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის პირობებში მოსარჩელეთა მიერ არ არის გარანტირებული.


ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, სასამართლომ მიიჩნია, რომ საქმეში წარმოდგენილი მტკიცებულებები, მათში მოცემული ფაქტობრივ - სამართლებრივი გარემოებები, არ ქმნიან წინაპირობებს სარჩელის უზრუნველყოფის ღონისძიების გამოსაყენებლად, შესაბამისად, სასამართლომ მიიჩნია, რომ მოსარჩელეთა შუამდგომლობა ადმინისტრაციულ - სამართლებრივი აქტის მოქმედების შეჩერების შესახებ უსაფუძვლოა და არ უნდა დაკმაყოფილდეს.


თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 14 დეკემბრის განჩინება კერძო საჩივრით გაასაჩივრა ი. კ.-მ, რომელმაც მოითხოვა გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება.

კერძო საჩივრის ავტორის განმარტებით, თბილისის არქიტექტურის სამსახურმა, 2015 წლის 8 ივლისს გამოსცა ხელმოუწერელი ბრძანება NXXXXXXX, რომლითაც ქ. თ.-ში, შ.-ს ქუჩის მე-X შესახვევი NX-ში მდებარე ტერიტორიაზე (ს.კ.XX.XX.XX,XXX,XXX) გასცა IVკლასის (მაღალი რისკის ფაქტორის) შენობის პროექტის შეთანხმება და მშენებლობის ნებართვა.

კერძო საჩივრის ავტორის მოსაზრებით, ბრძანება N XXXXXXX, როგორც ფორმით, ისე შინაარსით, უკანონოა, რაც დასტურდება შემდეგი გარემოებებით: ბრძანება N XXXXXXX არის ადმინისტრაციული აქტი, რომელსაც არ გააჩნია ბრძანების გამოცემის რეკვიზიტები, კონკრეტულად კი ბრძანების გამომცემი უფლებამოსილი თანამდებობის პირის გვარი, სახელი, ხელმოწერა, რასაც იგი უნდა შეიცავდეს, საქართველოს ზოგადი ადმინისტარციული კოდექსის 52-ე მუხლის „დ“ და „ე“ ქვეპუნქტების შესაბამისად, ასეთის არარსებობის გამო, ეს დოკუმენტი არარაა და ბათილია, ისევე როგორც მის საფუძველზე განხორციელებული ნებისმიერი ქმედება.

ბრძანება N XXXXXXX, მისი ტექსტის მიხედვით, დაფუძნებულია ბრძანება N XXXXXXX -ზე, რომელიც გამოცემულია 2015 წლის 5 თებერვალს. ბრძანება N XXXXXXX არარაა და ბათილია იმავე საფუძვლით, რა საფუძვლითაც არარაა და ბათილია ბრძანება N XXXXXXX.

კერძო საჩივრის ავტორი მიუთითებს, რომ N XXXXXXX ბრძანებით დადგენილია ტერიტორიაზე მიწის ნაკვეთის სამშენებლოდ გამოყენების პირობები. ამ ე.წ. „დოკუმენტში“ დაშვებულია შეგნებული შეცდომები, დოკუმენტისათვის სწორი სამართლებრივი ფორმის და შინაარსის მიცემის მიზნით. მასში მითითებულია, რომ მიწის ნაკვეთის სამშენებლოდ გამოყენების ფუნქციური ზონა: საცხოვრებელი ზონა 3 (ს.ზ.3) - მაშინ როდესაც მითითებული უნდა იყოს, რომ საცხოვრებელი ზონა 3 დაბალი ინტენსივობის საცხოვრებელი ზონაა (სადაც მიწის ნაკვეთის გამოყენების მაქსიმალური კოეფიციენტი k1=0.5 მიწის ნაკვეთის განაშენიანების ინტენსივობის მაქსიმალური კოეფიციენტი k2=1.3.

NXXXXXXX გადაწყვეტილების ძირითად ტექსტში, მაქსიმალური პარამეტრები უარყოფილი და უგულებელყოფილია და გაურკვეველია რის დამატებით დოკუმენტადაა დასახელებული ქალაქ თბილისის ტერიტორიის გამოყენების და განაშენების რეგულირების საკითხთა კომისიის ოქმი NXX და ქალაქ თბილისის მერიის განკარგულება NXXXX.

კერძო საჩივრის ავტორის მოსაზრებით, სამართლებრივი აბსურდია სხდომის ოქმის, განსაკრგულების მტკიცებულებად მოყვანა, რადგანაც ოქმი არ წარმოადგენს ადმინისტრაციულ სამართლებრივ აქტს. ოქმი ახლავს მხოლოდ რაიმე პროცესის მსვლელობას. განზრახ შეცდომაა დაშვებული ასევე NXX.XXXXX დოკუმენტისათვის სამართლებრივი სტატუსის მინიჭების მიზნით, როდესაც მასში მითითებულია, რომ იგი ეძღვნება ქალაქ თბილისის მერიის განკარგულებას. ეს (განკარგულება) ხელმოწერილია ქალაქ თბილისის მერის მოადგილე ი. ა.-ს მიერ 2014 წლის 25 ივნისს. გადაწყვეტილება NXXXXXXX უკანონოა, ვინაიდან არსებითად, შინაარსობრივად ეწინააღმდეგება და არღვევს საქართველოს მთავრობის 2014 წლის 15 იანვრის N59-ე დადგენილებით განსაზღვრულ კ1 და კ2 მაქსიმალურ პარამეტრებს.

აქედან გამომდინარე, ვინაიდან ნაკვეთის ფართი შეადგენს 650 კვადრატულ მეტრს, მასზე ასაშენებელი სახლის საძირკველის ფართი კ1 კოეფიციენტის 0,5 დან 0,7- მდე გაზრდის შემთხვევაში რეალურ განზომილებაში 325 კვადრატული მეტრი 455 კვადრატულ მეტრამდე იზრდება, იმავდროულად, ასაშენებელი სახლის ფართი მთავრობის N59 დადგენილებით განსაზღვრულ შემთხვევაში 815 კვ. მეტრიდან ( 650 *1,3 =845 კვ. მ. ) 2080 კვ. მ.- მდე ( 2080-845=1255 ) ე.ი 1235 კვ.მ-ით იზრდება.

მერიამ 2014 წლის 25 ივნისის NXXXX განკარგულება დააფუძნა მხოლოდ „ქ თბილისის ტერიტორიის გამოყენებისა და განაშენიანების რეგულირების საკითხთა კომისიის NXX სხდომის ოქმს. ქ. თბილისის მერიის არქიტექტურის სამსახურის 2015 წლის 5 თებერვლის NXXXXXXX გადაწყვეტილებით დადგინდა, რომ ხსენებულ ნაკვეთზე კომისიის ზემოთ ხსენებული ოქმი NXX (12.06.2014 ) და ქ. თბილისის მერიის NXXXX (25.06.2014წ.) განკარგულების საფუძველზე უნდა განთავსდეს შენობა ნაგებობა შ.-ს ქ. მეორე ჩიხი N 2-ში. აგრეთვე გასათვალისწინებელია საკრებულოს N4-13 გადაწყვეტილების 25-ე მუხლი, რომელიც დეკლარაციული ხასიათისაა მისი მესამე პუნქტი კი ადგენს, რომ ქალაქ თბილისის ადმინისტრაციულ საზღვრებში სპეციალურ (ზონალურ) შეთანხმებაზე გადაწყვეტილებას იღებს ქალაქ თბილისის მერი, დასახლებათა ტერიტორიების გამოყენებისა და განაშენიანების რეგულირების საკითხთა კომისიის დასკვნის საფუძველზე.

კერძო საჩივრის ავტორი მიუთითებს „ქ. თბილისის ტერიტორიების გამოყენებისა და განაშენიანების რეგულირების წესების დამტკიცების შესახებ“ ქ. თბილისის საკრებულოს 2009 წლის 27 მარტის N4-13 გადაწყვეტილების 24-ე მუხლის 1, მე-2 და მე-3 პუნქტებზე, „ქ თბილისის ტერიტორიის გამოყენებისა და განაშენიანების რეგულირების წესების დამტკიცების შესახებ “ ქ. თბილისის საკრებულოს 2009 წლის 27 მარტს N4-13 გადაწყვეტილების მე-2 მუხლის მე-4 პუნქტზე და განმარტავს, რომ ქ. თბილისის მერიის არც NXXXX განკარგულებით და არც NXX ოქმით არ ირკვევა ინტენსივობის კოეფიციენტის გაზრდის შესახებ სპეციალური ზონალური შეთანხმების გაცემისას ქ. თბილისის მერიას გააჩნდა თუ არა სათანადო დოკუმენტაცია ქ. თბილისში შ.-ს ქუჩის მე-X შესახვევი NX-ში საინჟინრო და სატრანსპორტო ინფრასტრუქტურის შესაბამისობის თაობაზე. მხედველობაშია მისაღები ის გარემოება, რომ ქ. თბილისის მერიის სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის 2015 წლის 5 თებერვლის NXXXXXXX გადაწყვეტილება, რომლითც დადგინდა მიწის ნაკვეთის სამშენებლოდ გამოყენების პირობები, გამოცემულია ქ. თბილისის მერიის 2014 წლის 25 ივნისის NXXXX განკარგულების საფუძველზე. ხოლო 2015 წლის სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის 8 ივლისის ბრძანება NXXXXXXX პროექტის შეთანხმებისა და მშენებლობის ნებართვის შესახებ, გაცემულია NXXXXXXX ბრძანების საფუძველზე.

მომჩივნის განმარტებით, ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის არქიტექტურის სამსახური და მესამე პირი შპს „ჯ.“ თვლიან, რომ ზიანი ადგება მხოლოდ და მხოლოდ დამკვეთს. არსებულ შემთხვევაში „ჯ.“ და არქიტექტურის სამსახური არ ითვალისწინებენ მომიჯნავედ მაცხოვრებელთა ინტერესებს, რაც განსაკუთრებით მკაფიოდ არის გამოხატული არქიტექტურის სამსახურის მხრიდან, რომელიც პროექტის დამტკიცებამდე და დამტკიცების შემდეგაც გამოირჩევა ტენდენციური, არასამართლიანი, გაუწონასწორებელი და დაუბალანსებელი დამოკიდებულებით მოსარჩელე მხარის მიმართ.

კერძო საჩივრის ავტორის განმარტებით, არქიტექტურის სამსახურიდან სისტემატურად მოითხოვდნენ პროექტის განხილვის პროცესში ჩართვას, ეს კანონიერი მოთხოვნა არქიტექტურის სამსახურის მიერ იგნორირებულ იქნა, რაც წარმოადგენდა მოქალაქეთა საციცოცხლო ინტერესების უხეშ და განზრახ შელახვას, რაც სამართლებრივად დაუშვებელია. საქმეში ჩართვის მოთხოვნით, სადავო პროექტის დამტკიცებამდე, არცერთი მოთხოვნა მხარედ ჩათვლის თაობაზე არ დაკმაყოფილდა, რითაც არქიტექტურის სამსახურმა უხეშად დაარღვია საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-13 მუხლი. საინტერესოა, რატომ ჩათვალა გამონაკლისად ეს არქიტექტურის სამსახურმა, რომელი კანონით იხელმძღვანელა არსებულ შემთხვევაში, მითუმეტეს რომ საქმე ეხებოდა მეოთხე კლასის მაღალი რისკის ფაქტორის მქონე მშენებლობას მესამე საცხოვრებელ ზონაში (დაბალი ინტენსივობის განაშენიანების) და რაც მთავარია, ორჯერ და უფრო მეტად გადაჭარბებული განაშენიანების ინტენსივობის კოეფიციენტის მქონე შენობის მშენებლობას, პირდაპირ მოსარჩელეების სახლის საძირკველზე ქვაბულის გათხრას, ყოველგვარი სამშენებლო-საინჟინრო ნორმების დაცვის გარეშე.

კერძო საჩივრის ავტორი ყურადრებას მიაქცევს დასკვნას (დასკვნა დაპროექტებული შენობის მიმდებარედ არსებული შენობების მდგრადობის შესახებ), რომელსაც არა აქვს არც ბეჭედი, არც სატიტულო ფურცელი, არც რეგისტრაციის ნომერი, არც თარიღი (როდის არის შედგენილი), რეალურად, ეს დასკვნა არ წარმოადგენს დოკუმენტს, რომელსაც შეიძლება დაეყრდნოს ადმინისტარციული ორგანო და მიიღოს წარმოებაში და რაც მთავარია, ამ დასკვნის საფუძველზე არქიტექტურის სამსახურმა არ ჩათვალა საჭიროდ ი. კ.-ს და თ. ბ.-ს მხარედ ჩართვა. სამშენებლო დოკუმენტის სისწორეზე პასუხისმგებლობა ეკისრება დამკვეთს და დოკუმენტების შემსრულებელ პირს, სამსახური პასუხისმგებელია მხოლოდ მის მიერ დამოწმებული დოკუმენტების კანონმდებლობასთან შესაბამისობაზე. სამწუხაროდ, სწორედ ეს „დოკუმენტი“ გახდა საბაბი იმისა, რომ პროექტის განხილვის დროს მხარედ არ იქნა ჩართული ი. კ.. კონსტრუქტორები არ მოსულან სახლის მდგომარეობის შესასწავალდ და არც არანაირი კვლევითი სამუშაოები არ უწარმოებიათ.

კერძო საჩივრის ავტორის განმარტებით, არქიტექტურის სამსახურს რომ მხარედ ჩაერთო კერძო ი. კ. და თ. ბ. და ზემოთ ხსენებული დასკვნის საფუძველზე პროექტი არ დაემტკიცებინა, დღევანდელ დღეს ნამდვილად არ იქნებოდა სასამართლო დავა და არც ზარალზე იქნებოდა ლაპარაკი მოსარჩელესა და მესამე პირს შორის. ამასთანავე, აღნიშნული პირები ყველა განცხადებაში ითხოვდნენ არქიტექტურის სამასხური ადგილზე მისულიყო და შეესწავლა არსებული მდგომარეობა, მაგრამ დღევანდელი დღის ჩათვლით არავინ არ მისულა ადგილზე და არ შეუსწავლია არსებული მდგომარეობა.

2015 წლის 16 ივნისს საჩივრის ავტორმა მიმართა ლევან სამხარაულის სახელობის სასამართლო ექსპერტიზის ეროვნულ ბიუროს. ესპერტის ადგილზე მისვლით და მდგომარეობის დეტალურად შესწავლით 06.08.2015 წელს ოფიციალურად მიიღო ი. კ.-მ დასკვნა, სადაც მითითებულია მთელი რიგი საინჟინრო-ტექნიკური მდგომარეობის გათვალისწინებით წარმართული სამშენებლო მოედანზე ქვაბულის გათხრა და მშენებლობა; სამწუხაროდ სამხარაულის ექსპერტიზის ბიუროს არცერთი მითითება არ იქნა გათვალისწინებული. არაერთხელ იქნა გამოძახებული ზედამხედველობის სამსახური, რომლებიც გაეცნენ სამხარაულის ექსპერტიზის დასკვნას, რომ დემონტაჟის და ქვაბულის ამოღების დროს გამოყენებული უნდა ყოფილიყო მცირე სიმძლავრის მექანიზმები და ა.შ. მაგრამ შპს „ჯ.“ მთელი აგრესიით აწარმოებდა მუშაობას უმძიმესი კლდის სანგრევი კოდალით, რის გამოც ახლომდებარე მცხოვრები მოსახლეობა და მათ შორის საჩივრის ავტორი იყვნენ მუდმივ მიწისძვრაში და ფსიქიკის შემარყეველ ხმაურში. სამხარაულის ექსპერტიზის დასკვნა წარედგინა როგორც არქიტექტურის სამსახურს, ასევე ზედამხედველობის სამსახურს, მაგრამ არანაირი რეაგირება მათი მხრიდან უფლების დასაცავად არ მომხდარა.

კერძო საჩივრის ავტორი აღნიშნავს, რომ სახლის მდგომარეობის გამო ა.წ. 25 ნოემბერს განცხადებით მიმართა დამოუკიდებელ სასამართლო ექსპერტს დავით მჭედლიშვილს, რომელმაც ა.წ.-ის 7 დეკემბერის დასკვნის მიხედვით გააკეთა კვლევა სახლის ამჟამინდელი მდგომარეობის შეფასების შესახებ; დასკვნაში მითითებულია თუ რა დაზიანებებს გამოიწვევს მ.-ს ქ. NXX-ში განთავსებულ საცხოვრებელ ნაგებობაზე მრავალბინიანი კორპუსის მშენებლობა, თუ არ იქნა გათვალისწინებული საინჟინრო ტექნიკური ნორმები; ქ. თბილისში მ.-ს ქ.NXX-ში მდებარე საცხოვრებელი დაზიანების თავიდან აცილების მიზნით რა საჭირო პრევენციული ზომებია მისაღები, რამდენად არის სატრანსპორტო, საინჟინრო და საკომუნიკაციო ინფრასტრუქტურა დაცული.

სამშენებლო მოედანზე არსებული სიტუაციის ადგილზე შესასწავლად მივიდა ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის საკრებულოს ურბანული დაგეგმარებისა და და საქალაქო მეურნეობის კომისია. მათ ა.წ.12 ნოემბერს მისწერეს წერილი ქ.თბილისის ვიცე მერს ბ-ნ ლ. ა.-ს და მიაწოდეს ინფორმაცია, რომ მდგომარეობა რთულია და საჭიროებს შესაბამისი სამსახურების მიერ საკითხის ადგილზე დამატებით შესწავლას. სთხოვდნენ, აგრეთვე დაინტერესებულ პირებთან ერთად შეემუშავებინათ პრობლემის მოგვარების შესაძლებლობა. ქ.თბილისის მერიის სამსახურმა ნაცვლად იმისა, რომ ადგილზე მოსულიყო და შეესწავლა არსებული ვითარება, წერილი გადააწერა (როგორც ყოველთვის) არქიტექტურის სამსახურს. არქიტექტურის სამსახურის თანამშრომელი ვინმე თ. ბ. კი წერს ერთი და იმავე შინაარსის წერილებს, რომ ყოველივე ზემოთ ხსენებული საკითხი „სცილდება მათი კომპეტენციის ფარგლებს“.

კერძო საჩივრის ავტორი ითხოვს გათვალისწინებულ იქნას მისი მდგომარეობა და ზარალი. კერძო საჩივრის ავტორი აღნიშნავს, რომ მისი სახლის ეზოს განათება და ჰაერიზაცია საგრძნობლად შემცირდება. იგი არაფერს ამბობს და არ აქვს პრეტენზია აგრეთვე ქალაქის ხედებზე, რომელიც მისი სახლის ყველა ფანჯრიდან ჩანს და რომლის სიამოვნებაც კორპუსის აშენების შემდგომ აღარ ექნება. სწორედ ქალაქის ხედების გამო „ჯ.“ საკმაოდ ძვირად აფასებს ბინებს მათ მიერ აშენებულ სახლებში. საჩივრის ავტორი ი. კ. მიუთითებს რომ კორპუსის მშენებლობის შემდგომ ასევე დაეცემა მისი სახლის საბაზრო ღირებულება, თუმცა ამაზეც არ აქვს პრეტენზია, მისთვის მთავარია რომ სახლი არ დაზიანდეს, არ მოხდეს მისი საძირკველის დაზიანება, გაბზარვა და ა.შ.

კერძო საჩივრის ავტორი მიუთითებს: თუ მოსამართლე გაითვალისწინებს დამკვეთის მდგომარეობას, რათა მან არ დაკარგოს ნდობა ადმინისტარციულ-სამართლებრივი აქტის მიმართ და არ შეიძლება ამ აქტის ბათილად ცნობა, საჩივრის ავტორი ითხოვს, რომ გათვალისწინებულ იქნას მისი ინტერესებიც და მოხდეს აქტის NXXXXXXX ბრძანების გაუქმება (და არა ბათილად ცნობა) თუნდაც პროექტის კორექტირების თვალსაზრისით, საქართველოს მთავრობის მიერ მიღებული შესაბამისი კანონმდებლობის საფუძველზე, თუნდაც უსაფრთხოების თვალსაზრისით; ასევე აუცილებელია გათვალისწინებულ იქნეს:
1. ამჟამინდელი (რეალური მდგომარეობა) დამოუკიდებელი სასამართლო ექსპერტიზის დასკვნის ყველა მითითება, რაც მოცემულია კვლევით ნაწილში და დასკვნაში.
2. ლ. სამხარაულის სახ. სასამართლო ექსპერტიზის ეროვნული ბიუროს დასკვნა.
3. აღსრულების ეროვნული ბიუროს ოქმი ფაქტების კონსტატაციის შესახებ.
4. საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს 2001 წლის 16 აგვისტოს N297/ნ ბრძანება (ხმაურის დასაშვები ნორმების შესახებ).

თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 14 დეკემბრის განჩინება ასევე კერძო საჩივრით გაასაჩივრა თ. ბ.-მ, რომელმაც მოითხოვა გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება.

კერძო საჩივრის ავტორი კერძო საჩივრითა და დამატებით წარმოდგენილ დაზუსტებული კერძო საჩივრით განმარტავს, რომ განსახილველ საქმეში, სარჩელის საგანი თბილისის არქიტექტურის სამსახურის და მერიის უკანონო სამართლებრივი აქტებია, რომლებიც უშუალო კავშირში არიან მათ მოქმედების შეჩერების მოთხოვნასთან, ანუ სარჩელის უზრუნველყოფის საგანთან.

კერძო საჩივრის ავტორის მოსაზრებით, მოცემულ საქმეზე სასამართლოს მიერ სარჩელის უზრუნველყოფის გამოყენებისადმი მიდგომა ხასიათდებოდა ტენდენციურობით და ზოგადი, ფორმალური მიდგომით, მაშინ როდესაც, ამგვარი საკითხები უნდა წყდებოდეს კონკრეტული საქმის ინდივიდუალური თავისებურების გათვალისწინებით. ამაზე მიუთითებს უზენაესი სასამართლოს 2007 წლის 25 ივლისის რეკომენდაციაც, რომელშიც დაფიქსირებულია შემდეგი: „სარჩელის უზრუნველყოფის გამოყენების მოთხოვნების დაკმაყოფილება უნდა გადაწყდეს ინდივიდუალურად, საქმის გარემოებებიდან გამომდინარე. სარჩელის უზრუნველყოფის ინსტიტუტი კონცენტრირებულია საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 191-ე მუხლში, კერძოდ კი იმ წინადადებაში, სადაც წერია, რომ „თუ არსებობს დასაბუთებული ვარაუდი, რომ უზრუნველყოფის ღონისძიებათა მიუღებლობა გააძნელებს ან შეუძლებელს გახდის გადაწყვეტილების აღსრულებას, სასამართლოს სარჩელის უზრუნველყოფის შესახებ განჩინება გამოაქვს. ყველა საქმეზე უზურნველყოფის ღონისძიების გამოყენებაზე მსჯელობისას სასამართლომ პირველ რიგში ყურადღება უნდა გაამახვილოს სარჩელის უზრუნველყოფის საფუძველზე, კერძოდ, სამომავლოდ საქმეზე მიღებული გადაწყვეტილების აღსრულების გაძნელების ან აღუსრულებლობის შეუძლებლობის საშიშროებაზე, ასევე იმაზე, თუ იურიდიულად რამდენად გამართლებულია სასარჩელო მოთხოვნა, რაც იმას ნიშნავს, რომ გამოკვეთილი უნდა იყოს სასარჩელო მოთხოვნის დასაბუთება. სასარჩელო მოთხოვნის იურიდიული მართებულობა არის სარჩელის დაკმაყოფილების ერთ-ერთი აუცილებელი საფუძველი, რომელსაც მნიშვნელობა აქვს სარჩელის უზრუნველყოფის ღონისძიების მისაღებად. ამდენად, სარჩელის უზრუნველყოფის ღონისძიებისადმი, როგორც საპროცესო სამართლებრივი ინსტიტუტისადმი, ფორმალური მიდგომა დაუშვებელია და იგი უმეტესწილად სასარჩელო მოთხოვნის დაკმაყოფილების მიზანშეწონილობაზეა დამოკიდებული“.

კერძო საჩივრის ავტორი ასევე მიუთითებს უზენაესი სასამართლოს განჩინებებზე და განმარტავს, რომ საქალაქო სასამართლოს მიერ წინამდებარე საქმისადმი ფორმალური მიდგომა სრულ წინაპირობას ქმნის კანონით გარანტირებული უფლებების გამოუსწორებლად ხელყოფისთვის, რადგან „მშენებლები“ კვლავ განაგრძობენ მშენებლობას, იმ პირობებში, როდესაც სასამართლოები მთელი წლის განმავლობაში საბოლოოდ ვერ წყვეტენ არათუ ამ უკანონო მშენებლობის შეწყვეტის, არამედ დროებითი შეჩერების საკითხს, რათა პრობლემა საბოლოოდ მოსარჩელისა და მოპასუხის პროცესუალურად და ფაქტობრივად თანაბარ პირობებში ჩაყენების საშუალებით გადაიჭრას. გარდა ამისა, სასამართლოს ცალმხრივი და მიუკერძოებელი მსჯელობა, მოცემულ საქმეზე წინა გადაწყვეტილების ტრაფარეტულად გადმოტანის მეთოდით, მოკლებულია როგორც ლოგიკას, ისე სამართლებრივ საფუძველს, ეწინააღმდეგება ზემდგომი სასამართლოების სავალდებულოდ შესასრულებელ მითითებებს უზრუნველყოფის საკითხისადმი ფორმალური მიდგომის დაუშვებლობის შესახებ.

კერძო საჩივრის ავტორი მიიჩნევს, რომ სასამართლოსთვის წარდგენილი მტკიცებულებებით დასაბუთებულია, რომ სადავო აქტები, რომლის საფუძველზეც ხორციელდება მშენებლობა, აბსოლუტურად დაუსაბუთებელია და ამდენად, უკანონოა; მათ საერთოდ არ გააჩნიათ არავითარი კანონიერი სამართლებრივი საფუძველი. რაც შეეხება NXXXXXXX ბრძანებით არქიტექტურულ ნორმათა უხეშ დარღვევას, უდავოა რომ იგი უკანონოა, უსაფუძვლოა, უხეშად არღვევს მშენებლობის მარეგულირებელ ყველა სამართლებრივ ნორმას, ხელყოფს ამ არეალში მცხოვრები საზოგადოების ინტერესებს და ადამიანის უფლებას, იცხოვროს ჯანსაღ და უსაფრთხო გარემოში.

კერძო საჩივრის ავტორი სადავოდ ხდის იმ გარემოებას, რომ იგი, როგორც დაინტერესებული მხარე, არ იყო მიწვეული ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ ადმინისტრაციულ წარმოებაში მონაწილეობის მისაღებად, რითაც დარღვეული იქნა საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის რიგი ნორმები.

კერძო საჩივრის ავტორის განმარტებით, არქიტექტურული ნორმების ეს დარღვევები გამოიხატება შემდეგში: საქართველოს კანონის ნორმატიული აქტების შესახებ (2009 წ. 22 ოქტომბერი) მე-7 მუხლის „გ“ ქვეპუნქტი ადგენს, რომ საქართველოს ნორმატიულ აქტებს აქვს უპირატესი იურიდიული ძალა ადგილობრივი თვითმმართველობის ნორმატიული აქტების მიმართ. საქართველოს მთვრობის დადგენილება წარმოადგენს უპირატესი იურიდიული ძალის მქონე ნორმატიულ აქტს თბილისის საკრებულოს მერიის ნებისმიერი გადაწყვეტილების, მათ შორის 2009 წლის 27 მარტის N4-13 გადაწყვეტილების მიმართ. კერძო საჩივრის ავტორი მიუთითებს საქართველოს მთავრობის 2014 წლის 15 იანვრის N59-ე დადგენილების დანართზე და განმარტავს, რომ განაშენიანების რეგულირების წითელი ხაზი არის მიწის ნაკვეთისათვის ქალაქმშენებლობითი დოკუმენტით დადგენილი წარმოსახვითი მიჯნა, რომლის მიღმაც განთავსდება შენობა-ნაგებობები.

ამავე დადგენილების 26-ე მუხლის 1(ა) პუნქტის მიხედვით - სამშენებლო მიწის ნაკვეთის საზოგადოებრივი საზღვარი (არსებობს) - როდესაც სამშენებლო მიწის ნაკვეთი ესაზღვრება ქუჩას ან სხვა საზოგადოებრივ სივრცეს (გარდა ჩიხისა). ზემოხსენებული ნაკვეთი ერთის მხრივ ესაზღვრება შ.-ს ქ. X ჩიხს ჩრდილოეთ მხარეს კი ერთადერთ, შ.-ს X შესახვევს, საიდანაც უნდა ხდებოდეს შესაბამისი მშენებლობის პარამეტრების გამოყვანა და დადგენა. ამავე 26-ე მუხლის მე-4 პუნქტის თანახმად - იმ შემთხვევაში, როდესაც სამშენებლო მიწის ნაკვეთი მხოლოდ ერთი მხრიდან ესაზღვრება ქუჩას, ან სხვა საზოგადოებრივ სივრცეს (გარდა ჩიხისა), მაშინ საზოგადოებრივი საზღვრის მოპირდაპირე (არამოსაზღვრე) სამეზობლო საზღვრიდან წითელი ხაზები უნდა დადგინდეს 3.0 მეტრზე. იმავდროულად - 2015 წლის 8 ივლისის NXXXXXXX ბრძანებით უხეშად იქნა დარღვეული მითითებული დადგენილების 29-მუხლის მე-2 პუნქტი, რომლითაც დადგენილია სამშენებლო მიწის ნაკვეთზე შენობის მაქსიმალური დასაშვები სიმაღლის ფორმულა H=L/Y , სადაც L არის მომიჯნავე ქუჩის (და არა ჩიხის) სიგანის ნახევარი, რომელსაც ემატება ამ ნახევრიდან ასაშენებელ სახლამდე მანძილი - რაც კონკრეტულ შემთხვევაში 4,70 მეტრს შეადგენს, რის შედეგადაც ამ ფორმულის მიხედვით სახლის მაქსიმალური სიმაღლე შეიძლება იყოს L=4,70 მეტრი/0.4-+/- 11.75 მეტრი (რასაც თავად „ჯ.-ს“ მიერ შესრულებული ნახაზი ადასტურებს) სახლის სიმაღლე კი ამჟამად 25,5 მეტრითაა განსაზღვრული. ამავე დადგენილების მე-12.9 მუხლის თანახმად - ზონა 3 (საზ-3), რომელ ტერიტორიაზეც აღებულია მშენებლობის ნებართვა, წარმოადგენს დაბალი ინტენსივობის საცხოვრებელ ზონას, სადაც განაშენიანების დომინირებულ სახეობას შეადგენს საცხოვრებელი სახლები. მეორე უმნიშვნელოვანესი დოკუმენტი, რომელსაც უპირატესი ძალა აქვს თბილისის საკრებულოს ნებისმიერ, მათ შორის 2009 წლის 27 მარტის N4-13 გადაწყვეტილების მიმართ, არის საქართველოს ეკონომიკური განვითარების მინისტრის N1-1/1254 ბრძანება (2008წ. 8 ივლისი) - „დასახლებათა ტერიტორიების გამოყენებისა და განაშენიანების რეგულირების ძირითადი დებულების დამტკიცების თაობაზე“, რომლის მე-3 მუხლი განსახილველ საკითხთან დაკავშირებით ადგენს შემდეგს: განაშენიანების რეგულირების ხაზ(ებ)ი (წითელი ხაზ(ებ)ი - მიწის ნაკვეთისათვის (ნაკვეთებისათვის) ქალაქმშენებლობითი დოკუმენტით დადგენილი წარმოსახვითი მიჯნა, რომლის მიღმაც უნდა განთავსდეს შენობა-ნაგებობები; კერძო საჩივრის ავტორი ასევე მიუთითებს ამავე ბრძანების მე-12.9, 25-ე, 26.4 მუხლების განმარტებაზე და აღნიშნავს, რომ არცერთი ზემოთ მითითებული ნორმა არც არქიტექტურის სამსახურის, არც მერიის და არც ,,მშენებლეთა“ მიერ გათვალისწინებული არ ყოფილა.

კერძო საჩივრის ავტორის განმარტებით, მესამე უმნიშვნელოვანესი ნორმა, რომელსაც ეწინააღმდეგება და არღვევს თბილისის მუნიციპალიტეტის არქიტექტურის სამსახურის 2015 წლის 8 ივლისის NXXXXXXX ბრძანება, არის 2005 წლის 2 ივნისის N1506-1-ს საქართველოს კანონი „სივრცითი მოწყობისა და ქალაქმშენებლობის საფუძვლების შესახებ“, რომლის 2-ე მუხლის „კ“ ქვეპუნქტით დადგენილია, რომ განაშენიანების რეგულირების ხაზები (წითელი ხაზები) არის მიწის ნაკვეთისათვის ქალაქმშენებლობითი დოკუმენტით დადგენილი წარმოასახვითი მიჯნა, რომლის მიღმაც უნდა განთავსდეს შენობა-ნაგებობა.

კერძო საჩივრის ავტორის განმარტებით, შ.-ს ქ. მე-X შესახვევი, NX-ში მრავალსართულიანი სახლის აშენებისათვის დაბალი ინტენსივობის მე-3 ზონაში, სადაც განაშენიანების დომინირებულ სახეობას შეადგენს საცხოვრებელი სახლები, არავითარი ზემოხსენებული პირობა არ არსებობს და არც არსებობდა. კ2-ის უსაფუძვლოდ და უკანონოდ გაზრდის შედეგად მშენებელს, რომელიც მხოლოდ გამორჩენითაა დაინტერესებული, საერთოდ არ ანაღვლებს, რომ მის მიერ მოთხოვნილი პარამეტრის სახლის აშენებს შემთხვევაში, ქუჩა ავტომობილებით ჩაიხერგება ვერც კანალიზაციის სისტემა გაუძლებს დატვირთვას, რომელიც 100 წლის წინაა გაყვანილი, ვერც წყლითა და გაზით მომარაგება იქნება გამართული.

კერძო საჩივრის ავტორი აღნიშნავს, რომ მისი საჩივრის პოზიციას NXXXXXXX ბრძანების და არსებულ პარამეტრებში მშენებლობის წარმოების დაუშვებლობის თაობაზე სრულად იზიარებენ პროფესიონალი არქიტექტორები, ასევე საზოგადოებრიობის წარმომადგენლები, რის დასტურადაც წინამდებარე დაზუსტებულ კერძო საჩივარს თან ერთვის არასამთავრობო ორგანიზაცია „ქალაქის გულშემატკივართა და ქალაქზე მზრუნველი ერთობა-ჩემი ქალაქის“ დასკვნა, რომელიც საჩივრის ავტორის მეზობლად მიმდინარე უკანონო მშენებლობას ეხება.

კერძო საჩივრის ავტორი კერძო დაზუსტებულ საჩივარში აღნიშნავს, რომ ის არ არის წინააღმდეგი და არც ამის სამართლებრივი საფუძველი გააჩნია, რომ მოითხოვოს მეზობლად მიმდინარე მშენებლობის აკრძალვა, იგი მოითხოვს რომ მშენებლობის მიმდინარეობა შეესაბამებოდეს კანონმდებლობის მოთხოვნებს, რაც გულისხმობს შენობის დაშორებას სამეზობლო წითელი ხაზიდან 2,8 მეტრის მანძილზე და სახლის სიმაღლის განსაზღვრას მხოლოდ შატბერაშვილის II შესახვევიდან და არა შ.-ს X ჩიხიდან , როგორც ეს დამტკიცებული გეგმითაა განსაზღვრული.

ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, კერძო საჩივრის ავტორი ითხოვს, რომ გაუქმდეს საქალაქო სასამართლოს 2015 წლის 14 დეკემბრის განჩინება N3/6371-15 საქმეზე და სასამართლომ შეაჩეროს სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის 2015 წლის 8 ივლისის NXXXXXXX ბრძანების მოქმედება, საქმე კი შესაბამისი კანონისმიერი მითითებით ხელმეორედ არსებითად განსახილველად დაუბრუნდეს მერიის არქიტექტურის სამსახურს, ვინაიდან ვერცერთი, ვერც ქვემდგომი და ვერც ზემდგომი სასამართლო ვერ შეძლებს იმ დოკუმენტების მოპოვებას, რომლებიც დაადგენდნენ ამ ბრძანების კანონიერებას, ბუნებაში ასეთის არარსებობის გამო.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

გასაჩივრებული განჩინების უცვლელად დატოვების დასაბუთება:

სააპელაციო სასამართლომ შეისწავლა და გაანალიზა საქმის მასალები, კერძო საჩივრების საფუძვლიანობა, გასაჩივრებული განჩინების კანონიერება-დასაბუთებულობა და მივიდა იმ დასკვნამდე, რომ კერძო საჩივრები არ უნდა დაკმაყოფილდეს შემდეგ გარემოებათა გამო:

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, თუ ამ კოდექსით სხვა რამ არ არის დადგენილი, ადმინისტრაციულ სამართალწარმოებაში გამოიყენება საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის დებულებანი.

საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 420-ე მუხლის შესაბამისად, კერძო საჩივრის განხილვა ზემდგომ სასამართლოებში წარმოებს შესაბამისად ამ სასამართლოებისათვის გათვალისწინებული წესების დაცვით. ხოლო, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 377-ე მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, სააპელაციო სასამართლო ამოწმებს გადაწყვეტილებას საჩივრის ფარგლებში ფაქტობრივი და სამართლებრივი თვალსაზრისით. ამავე მუხლის მე-2 ნაწილის შესაბამისად, სამართლებრივი თვალსაზრისით შემოწმებისას, სასამართლო ხელმძღვანელობს სსსკ-ის 393-ე და 394-ე მუხლების მოთხოვნებით.

სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 390-ე მუხლის მე-3 ნაწილის ,,გ“ ქვეპუნქტის თანახმად, თუ სააპელაციო სასამართლო ეთანხმება პირველი ინსტანციის სასამართლოს შეფასებებს და დასკვნებს საქმის ფაქტობრივ ან/და სამართლებრივ საკითხებთან დაკავშირებით, მაშინ დასაბუთება იცვლება მათზე მითითებით.

სააპელაციო პალატა მიუთითებს, რომ სარჩელის უზრუნველსაყოფად მოსარჩელეთა მიერ მოთხოვნილია სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის 2015 წლის 08 ივლისის NXXXXXXX ბრძანების მოქმედების შეჩერება.

საქმის მასალებით დადგენილია, რომ სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის 2015 წლის 08 ივლისის NXXXXXXX ბრძანების თანახმად, დამკვეთის კონსტანტინე გიორგაძის განხადება და ობიექტზე, მდებარე: ქ. თბილისი, შ.-ს ქუჩა, მე-X შესახვევი NX გაიცა მშენებლობის ნებართვა და გაცემულად ჩაითვალა სანებართვო მოწმობა (ტ.I;ს.ფ.17-20).

უდავოა, რომ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი - სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის 2015 წლის 08 ივლისის NXXXXXXX ბრძანება, წარმოადგენს აღმჭურველი ხასიათის ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ–სამართლებრივ აქტს და აღნიშნულიდან გამომდინარე, ის ექცევა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 29-ე მუხლის მე-2 ნაწილით განსაზღვრულ სამართლებრივ რეჟიმში. ამდენად, სადავო აქტის ბათილად ცნობის მოთხოვნით სარჩელის წარდგენა ავტომატურად არ იწვევს სადავო აქტის მოქმედების შეჩერებას. ამრიგად, მისი მოქმედების შეჩერების სამართლებრივი წანამძღვრები უნდა შემოწმდეს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 29-ე მუხლის მე-3 ნაწილის საფუძველზე.

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 29-ე მუხლი ითვალისწინებს უფლების დაცვის წინასწარი საშუალების გამოყენების მიზანს და დაინტერესებული მხარისათვის იმგვარი შესაძლებლობის მიცემას, რომლითაც მას საკუთარი ინტერესების დაცვა შეეძლება ადმინისტრაციული სამართალწარმოების დამთავრებამდე. ამდენად, უფლების დაცვის პრევენციულ საშუალებას აქვს დარღვეული უფლების აღდგენის, დაცვის, წინასწარი უზრუნველყოფის, გარანტიის ფუნქცია, რათა პირი, რომელსაც მიაჩნია, რომ დაირღვა მისი უფლება ან კანონიერი ინტერესი, ადმინისტრაციულ სარჩელზე საბოლოო გადაწყვეტილების მიღებამდე არ დადგეს არასასურველი შედეგის წინაშე, როდესაც მისი დარღვეული უფლება სასამართლოს მიერ იქნება აღდგენილი, მაგრამ ფაქტობრივი გარემოებები ვერ მისცემენ აღდგენილი უფლებით რელურად სარგებლობის შესაძლებლობას. სწორად ამიტომ, ადმინისტრაციული სამართალი ადგენს უფლების დაცვის წინასწარ და პრევენციულ საშუალებებს, რა დროსაც პირის კანონიერი ინტერესის დაცვა მხოლოდ მისი დროული დაცვის შედეგად იქნება ეფექტიანი.

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 29-ე მუხლის მე-2 ნაწილი, განსხვავებით ამავე მუხლის პირველი ნაწილისგან, შეიცავს იმ გამონაკლის შემთხვევებს, როდესაც გასაჩივრებული აქტის მოქმედება ავტომატურად არ ჩერდება. კერძოდ, 29-ე მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის მოქმედება არ შეჩერდება, თუ:

ა) ეს დაკავშირებულია სახელმწიფო ან ადგილობრივი გადასახადების, მოსაკრებლების ან სხვა გადასახდელების გადახდასთან;
ბ) აღსრულების გადადება გამოიწვევს მნიშვნელოვან მატერიალურ ზიანს, ან მნიშვნელოვან საფრთხეს შეუქმნის საზოგადოებრივ წესრიგს ან უსაფრთხოებას;
გ) იგი გამოცემულია შესაბამისი კანონის საფუძველზე გამოცხადებული საგანგებო ან საომარი მდგომარეობის დროს;
დ) ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ მიღებულია წერილობითი დასაბუთებული გადაწყვეტილება დაუყოვნებელი აღსრულების შესახებ, თუ არსებობს გადაუდებელი აღსრულების აუცილებლობა;
ე) ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი აღსრულებულია ან იგი წარმოადგენს აღმჭურველ აქტს და მისი შეჩერება მნიშვნელოვან ზიანს მიაყენებს სხვა პირის კანონიერ უფლებას ან ინტერესს;
ვ) ეს გათვალისწინებულია კანონით.

ამავე მუხლის მე-3 ნაწილის თანახმად, მხარის მოთხოვნით, სასამართლოს შეუძლია შეაჩეროს ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ან მისი ნაწილის მოქმედება ამ მუხლის მე-2 ნაწილით გათვალისწინებულ შემთხვევაში, თუ არსებობს დასაბუთებული ეჭვი ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის კანონიერების თაობაზე ან თუ მისი გადაუდებელი აღსრულება არსებით ზიანს აყენებს მხარეს ან შეუძლებელს გახდის მისი კანონიერი უფლების ან ინტერესის დაცვას. სასამართლო უფლებამოსილია განსაზღვროს ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ან მისი ნაწილის მოქმედების შეჩერების ვადა.

შუამდგომლობის განხილვისას სასამართლო მოქმედებს ვარაუდის ფარგლებში. ანუ, როდესაც კონკრეტული ფაქტობრივი თუ სამართლებრივი გარემოებებიდან გამომდინარე, სასამართლოს ეძლევა შესაძლებლობა, ალბათობის მაღალი ხარისხით ივარაუდოს, რომ განსახილველი ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი პირის მიმართ აშკარად უკანონოა ან პირიქით. სასამართლო ახდენს საჯარო და კერძო ინტერესების შეპირისპირებას, რაც განპირობებულია ამ ინტერესებს შორის ბალანსისა და მმართველობითი საქმიანობით წარმოშობილი სამართლებრივი ურთიერთობების დაცვის აუცილებლობით. ამდენად, სუსპენზიური ეფექტის მთავარ მიზანს წარმოადგენს საბოლოო გადაწყვეტილების მიღებამდე პირის დაცვა არასასურველი მმართველობითი ღონისძიების განხორციელებისაგან, რაც გულისხმობს იმ მდგომარეობის შენარჩუნებას, რომელიც სადავო აქტის გამოცემამდე არსებობდა.

რადგან, სადავო აქტის მოქმედების შეჩერების, როგორც სარჩელის უზრუნველყოფის ღონისძიების გამოყენების მთავარ მიზანს წარმოადგენს სასამართლო გადაწყვეტილების აღსრულება, უზრუნველყოფის ღონისძიებით შეზღუდული უფლება უნდა იყოს სასარჩელო მოთხოვნიდან გამომდინარე და მისი ადეკვატური. დაუშვებელია უზრუნველყოფის ღონისძიებით მოპასუხის უფლების და მით უფრო მესამე პირის უფლების და ინტერესების გაუმართლებელი შეზღუდვა და ამგვარად, მხარეთა არათანაბარ პირობებში ჩაყენება. ამასთან, უზრუნველყოფის ღონისძიების გამოყენება უნდა იყოს განპირობებული იმ ვარაუდით, რომ სარჩელის საფუძვლად მითითებული გარემოებები იურიდიულად ქმნიან სარჩელის დაკმაყოფილების თაობაზე გადაწყვეტილების გამოტანის შესაძლებლობას.

პალატა იზიარებს პირველი ინსტანციის სასამართლოს მითითებას იმის თაობაზე, რომ მოსარჩელეთა შუამდგომლობაზე მსჯელობისას გათვალისწინებული უნდა იქნეს საქმის მასალებით დადასტურებული ისეთი გარემოებები, როგორიცაა მშენებლობის განხორციელება კერძო პირთა თანასაკუთრებაში არსებულ მიწის ნაკვეთზე განთავსებული საცხოვრებელი სახლების აღება და ამ პირებისათვის სანაცვლო საცხოვრებელი ფართების გადაცემის ვალდებულების აღებით, უძრავი ქონების გაცვლის შესახებ ამ პირებთან დადებული ხელშეკრულებების მოქმედება, ასევე, თითოეულ მესაკუთრესთან მშენებლობის განმავლობაში (14 თვე) ბინის ქირის გადახდის შესახებ ხელშეკრულების მოქმედება, მშენებლობის გაჭიანურებისათვის მიწის ნაკვეთის ყოფილ მესაკუთრეებთან ყოველ ვადაგადაცილებულ თვეზე 400 აშშ დოლარის ოდენობით ჯარიმის გადახდის შესახებ ხელშეკრულების მოქმედება.

პალატა ასევე იზიარებს საქალაქო სასამართლოს განმარტებას, რომ ზემოთ აღნიშნულის გათვალისწინებით სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის 2015 წლის 08 ივლისის №XXXXXXX ბრძანების მოქმედების შეჩერების შემთხვევაში, არ იქნება დაცული ბალანსი მხარეთა ინტერესებს შორის, ვინაიდან მოსარჩელე მხარის ინტერესების შელახვის შესახებ დაუსაბუთებელი ვარაუდის პირობებში, მოწინააღმდეგე მხარე რეალურად განიცდის ისეთ ზიანს, რომლის კომპენსირება სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის პირობებში მოსარჩელეთა მიერ არ არის გარანტირებული.

პალატა მიიჩნევს, რომ განსახილველ შემთხვევაში, საქმის განხილვის მოცემულ ეტაპზე, მომჩივანი მხარის არგუმენტაციით არ იკვეთება დასაბუთებული ეჭვი გასაჩივრებული აქტის უკანონობის თაობაზე, სარწმუნოდ არ დასტურდება სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის 2015 წლის 08 ივლისის №XXXXXXX ბრძანების შეჩერების საფუძვლის არსებობა, არ იქმნება იმის ვარაუდი, რომ გასაჩივრებული აქტის მოქმედების შეუჩერებლობა არსებით ზიანს მიაყენებს კერძო საჩივრების ავტორებს ან შეუძლებელს გახდის მათ კანონიერი უფლების ან ინტერესის დაცვას.

აქვე, პალატა ყურადღებას ამახვილებს სასარჩელო მოთხოვნის დასაბუთებულობაზე, კერძო საჩივრებში მითითებულ გარემოებებზე გასაჩივრებული აქტის კანონიერებისა თუ უკანონობის თაობაზე და აღნიშნავს, რომ მითითებული გარემოებები წარმოადგენს არსებითი დავის, სასარჩელო მოთხოვნის საფუძვლებს, რომელთა დადასტურების შემთხვევაშიც დაკმაყოფილებული იქნება სარჩელი და მიღებული იქნება მოსარჩელეთა სასარგებლო გადაწყვეტილება. რაც შეეხება სადავო აქტის მოქმედების შეჩერების საკითხს, სასამართლო მიუთითებს, რომ უზრუნველყოფის ღონისძიების გამოყენების ეტაპზე მოწმდება მხოლოდ მოთხოვნის იურიდიული მართებულობა დავის საგნის წინასწარი მოწესრიგების მიზნით, მოთხოვნის დასაბუთებულობა და საფუძვლიანობა სარჩელზე არსებითად მსჯელობის საგანია. ამდენად, აღნიშნულ ეტაპზე პალატა არ მსჯელობს, თუ რამდენად საფუძვლიანი, დასაბუთებული და დასაკმაყოფილებელია სასარჩელო მოთხოვნა.

აქვე, სააპელაციო პალატა მიზანშეწონილად მიიჩნევს აღნიშნოს, რომ გასაჩივრებული აქტის მიმართ, რომელიც გამოცემული იყო დაინტერესებული მხარის მოთხოვნით, წინამდებარე საქმეში მონაწილე მესამე პირს გააჩნია კანონიერი ნდობის საფუძველი, ხოლო კანონიერი ნდობა კი წარმოადგენს ადმინისტრაციული სამართლის ერთ-ერთ უმნიშვნელოვანეს ინსტიტუტს.

საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-601 მუხლის მე-5 ნაწილის თანახმად, დაინტერესებული მხარის კანონიერი ნდობა არსებობს იმ შემთხვევაში, თუ მან ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის საფუძველზე განახორციელა იურიდიული მნიშვნელობის მოქმედება და უკანონო ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ბათილად ცნობით მას მიადგება ზიანი. კანონიერი ნდობა არ არსებობს, თუ მას საფუძვლად უდევს დაინტერესებული მხარის უკანონო ქმედება.

კანონიერი ნდობის უფლება იცავს პირს ადმინისტრაციული ორგანოს სამართლებრივი შეცდომის და მომავალში განსახორციელებელი მოქმედების შეუსრულებლობისაგან. აღნიშნული ინსტიტუტის სრულფასოვანი დამკვიდრება უზრუნველყოფს მმართველობის კანონიერებას, სტაბილურობას, მის ავტორიტეტს საზოგადოებაში.

ვიანიდან, კანონიერი ნდობის პრინციპი თავისი არსით კონსტიტუციური რანგის პრინციპია და იგი სამართლებრივი სახელმწიფოს ერთ-ერთ ქვაკუთხედს წარმოადგენს, გასაჩივრებული აქტის მიმართ კანონიერი ნდობის არსებობის პირობებში, სასამართლო ითვალისწინებს არა მხოლოდ მოსარჩელის კანონიერი უფლების ან ინტერესის სავარაუდო დარღვევის შესაძლებლობას, არამედ იმ პირის ინტერესებსაც, რომელსაც გააჩნია კანონიერი ნდობა მოსარჩელეთა მიერ სადავოდ ქცეული აქტის მიმართ.

განსახილველ შემთხვევაში, სადავო აქტის დანიშნულებიდან გამომდინარე, სასამართლოს ექმნება დასაბუთებული ვარაუდი, რომ აქტის მოქმედების შეჩერებას შესაძლოა მოჰყვეს მესამე პირის მხრიდან ნაკისრი ვალდებულებების შესრულების შეფერხება, ან მისი შეუსრულებლობა, რაც ასევე გამოიწვევს საქმეში არამონაწილე პირების კანონიერი ინტერესებისა და უფლებების შელახვას.

ამდენად, ყოველივე ზემოაღნიშნულის გათვალისწინებით პალატა მიიჩნევს, რომ მოცემულ ეტაპზე არ არსებობს სადავო ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის მოქმედების შეჩერების საფუძვლები.

ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, პალატას მიაჩნია, რომ კერძო საჩივრებში მითითებული გარემოებები არ ქმნიან სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 393-ე და 394-ე მუხლებით გათვალისწინებულ შემადგენლობას და სახეზე არ არის გასაჩივრებული განჩინების გაუქმების პროცესუალურ-სამართლებრივი საფუძვლები. სააპელაციო პალატა არ იზიარებს კერძო საჩივრის ავტორების პრეტენზიებს პირველი ინსტანციის სასამართლოს მიერ გამოტანილი განჩინების სამართლებრივი შედეგის უსწორობაზე და ამდენად, პალატა მიიჩნევს, რომ ი. კ.-ს და თ. ბ.-ს კერძო საჩივრები არ უნდა დაკმაყოფილდეს და უცვლელად უნდა დარჩეს თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 14 დეკემბრის განჩინება.

საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 419-ე მუხლის მე-3 ნაწილის თანახმად, ზემდგომი სასამართლოს განჩინება კერძო საჩივრის თაობაზე არ გასაჩივრდება.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი, 34–ე მუხლებით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 59.2, 63-ე, 390-ე, 414-ე, 419-ე, 420-ე მუხლებით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. ი. კ.-სა და თ. ბ.-ს კერძო საჩივრები არ დაკმაყოფილდეს.
2. უცვლელად თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 14 დეკემბრის განჩინება.
3. განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.




უკან დაბრუნება